W nocy z 18 kwietnia 1775, Gage Ogólne wysłał 700 ludzi do zajęcia amunicji przechowywane przez kolonialnej milicji w Concord w stanie Massachusetts. Zawodnicy w tym Paul Revere zaalarmował wieś​​, a gdy wojska brytyjskie wszedł Lexington rankiem 19 kwietnia, znaleźli 77 Minutemen utworzone się na zielono wsi. Strzały były wymieniane, zabijając kilka Minutemen.Brytyjski przeniósł się do Concord, gdzie oddział trzech spółek został zatrudniony i kierowane na Moście Północnym przez życie 500 Minutemen. Jak Brytyjczycy wycofali się z powrotem do Bostonu, tysiące milicjantów zaatakowali ich na drogach, powodując wielkie szkody przed terminowe brytyjskie posiłki zapobiec całkowitej katastrofie. W bitwach pod Lexington i Concord, wojna się zaczęła.
Milicja zbieżne w Bostonie, rozlewania się Brytyjczycy w mieście. O 4500 więcej brytyjskich żołnierzy przybył drogą morską, a w dniu 17 czerwca 1775 roku siły brytyjskie pod generała Williama Howe zajętych półwysep Charlestown w bitwie pod Bunker Hill.Amerykanie wycofali, ale brytyjskie straty były tak ciężkie, że atak Pozycjonowanie nie nastąpił w górę.Oblężenie nie zostało złamane, a Gage wkrótce został zastąpiony przez Howe jako brytyjskiego dowódcy naczelnego.

W lipcu 1775 roku, nowo mianowany generałem Washington przybył poza Bostonie o przejęcie wojskach kolonialnych i zorganizowania armii kontynentalnej. Zdając sobie sprawę z jego armii dramatyczny brak prochu, Washington poprosił o nowych źródeł. Arsenały zostały najechane i niektóre produkcja została podjęta;. 90% podaży w wysokości 2 mln funtów) został sprowadzony pod koniec 1776 roku, głównie z Francji Patriots w New Hampshire zagarnęła proszku, muszkietów i armat z Fort William i Maryi w Portsmouth Harbor pod koniec 1774 roku. Niektóre z amunicją zostały wykorzystane w kampanii Boston.

Pybus (2005) szacuje, że około 20.000 niewolników uciekł lub zostali schwytani przez Brytyjczyków, z czego około 8.000 zmarł z choroby lub rany lub byli zdobyty przez Patriotów, a 12.000 opuściło kraj pod koniec wojny o wolność w Kanadzie lub niewolnictwa w Indiach Zachodnich.

Baller (2006) bada dynamikę rodziny i mobilizacji do rewolucji w centrum Massachusetts. Donosi on, że wojna i kultura rolna były czasami sprzeczne. Milicjanci odkryli, że mieszka i pracuje w gospodarstwie rodzinnym nie Pozycjonowanie przygotował ich do marszów wojennych i trudy życia obozowego. Wytrzymała indywidualizm w sprzeczności z wojskowej dyscypliny i reglamentacji. Mężczyzny kolejność urodzenia często wpływ na jego służbę wojskową, jako młodsi synowie poszedł na wojnę i starsi synowie objął gospodarstwa. A osoby obowiązków rodzinnych i powszechne patriarchatu mógłby utrudniać mobilizację. Odłowu obowiązki i nagłych przypadkach rodzinnych wyciągnął do domu mężczyzn, niezależnie od sierżanta zamówień. Niektórzy krewni mogą być lojaliści, tworzenia wewnętrznych napięć. Na ogół historycy zawrzeć rewolucji wpływ na patriarchat i wzorce dziedziczenia sprzyja egalitaryzmu.

Większość rdzennych Amerykanów na wschód od rzeki Missisipi zostały dotknięte przez wojnę, i wiele społeczności byli podzieleni na pytanie, jak zareagować na konflikt. Choć kilka plemiona w przyjaznych stosunkach z Pozycjonowanie Amerykanami, większość Indian przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych jako potencjalne zagrożenie dla ich terytorium. Około 13.000 Rdzenni Amerykanie walczyli po stronie brytyjskiej, z największej grupy pochodzących z plemion Irokezów, którzy wystawieni około 1500 mężczyzn. Potężny Iroquois Konfederacja została rozbita w wyniku konfliktu;. Chociaż Konfederacja nie miała stron, Seneka, Onondaga i Cayuga narody stanęły po stronie Brytyjczyków. Członkowie Mohawk walczyli po obu stronach. Wiele Tuscarora i Oneida stanął po stronie kolonistów.Armia Kontynentalna wysłał Sullivan wyprawa na rajdach w całym Nowym Jorku, aby sparaliżować plemion Iroquois który stanął po stronie Brytyjczyków. Zarówno w trakcie i po tarciu wojny między Mohawk liderów Joseph Louis Cook i Joseph Brant, który stanął po stronie Amerykanów i Brytyjczyków odpowiednio pogłębiła podział.

Afroamerykanie-niewolnik i wolny lepszy po obu stronach w czasie wojny. Brytyjscy zatrudnieni niewolników należących do mistrzów Patriot i obiecał wolność dla tych, którzy ten lepszy. Z powodu niedoboru siły roboczej, George Washington zniósł zakaz na czarnym werbunku w Armii Kontynentalnej w styczniu 1776 roku. Małe wszystkie czarne jednostki powstały w Rhode Island i Massachusetts, wielu niewolników obiecał wolność podaniem. Innym zupełnie czarny Jednostka pochodzi z Pozycjonowanie Haiti z francuskimi siłami. Co najmniej 5000 czarne żołnierze walczyli o Rewolucyjnej przyczyny.

Dziesiątki tysięcy niewolników uciekł w czasie wojny i dołączył do brytyjskich linii, inni po prostu ruszył w chaosie. Dla przykładu, w Południowej Karolinie, prawie 25.000 niewolników (30% zniewolonej ludności) uciekli, przeniesione lub zginęło podczas przerwania wojny. To znacznie zakłócona produkcja plantacji w trakcie i po wojnie. Kiedy wycofał swoje siły z Savannah i Charleston, Brytyjczycy również ewakuowanych 10.000 niewolników, teraz wyzwoleńcy. W sumie były brytyjski szacuje się ewakuować prawie 20.000 wyzwoleńcy w tym rodzin) z innymi lojalistów i ich wojska pod koniec wojny . Ponad 3000 wyzwoleńcy przesiedlono w Nowej Szkocji, inni zostali wywiezieni do Indii Zachodnich z wysp karaibskich, a niektóre do Wielkiej Brytanii.

Na początku 1775 roku armia brytyjska składała się z około 36000 ludzi na całym świecie, ale wojny rekrutacja stale rosła ten numer. Wielka Brytania miała trudny czas mianowania ogólne oficerów, jednak. Ogólne Thomas Gage, dowódca wojsk brytyjskich w Ameryce Północnej, kiedy bunt rozpoczął, była krytykowana za zbyt łagodne (być może pod Pozycjonowanie wpływem swojej żony amerykańskiego). Ogólne Jeffrey Amherst, 1. baron Amherst odrzucił nominację na komendanta ze względu na niechęć do zajęcia stanowiska w konflikcie. Podobnie, admirał Augustus Keppel odrzucił polecenie, mówiąc: “Nie mogę wyciągnąć miecz w takiej przyczyny “.Hrabia Effingham publicznie dymisji, gdy jego 22-szy Pułk stóp została wysłana do Ameryki, a William Howe i John Burgoyne byli członkowie parlamentu, którzy sprzeciwiali wojskowe rozwiązania amerykańskiego buntu. Howe i Henry Clinton oświadczyła, że ​​nie chcieli oni udział w wojnie i były tylko rozkazy.

W trakcie wojny, Wielka Brytania podpisała traktaty z różnych państw niemieckich, które dostarczane około 30.000 żołnierzy. Niemcy składa się około jedna trzecia brytyjskich sił wojsk w Ameryce Północnej. Hesja-Kassel przyczynił więcej żołnierzy niż w jakimkolwiek innym państwie, a niemieccy żołnierze stał się znany jako “Hessians” do Amerykanów. Rewolucyjne głośniki wezwał niemieckich żołnierzy “zagranicznych najemników”, a oni są pogardzani jako takie w Deklaracji Niepodległości. Przez 1779 r., liczba brytyjskich i niemieckich oddziałów stacjonujących w Ameryce Północnej było ponad 60.000, choć były rozproszone z Kanady do Florydy.

Historycy oszacowali, że około 40 do 45 procent kolonistów poparli bunt, a 15 do 20 procent pozostał lojalny wobec Korony.Reszta próbował pozostać neutralny i przechowywane niski profil. Co najmniej 25.000 lojaliści Pozycjonowanie walczyli po stronie Brytyjczyków. Tysiące służył w Royal Navy. Na lądzie, Loyalist sił walczył u boku Brytyjczyków w większości bitew w Ameryce Północnej. Wiele lojaliści walczył w oddziałach partyzanckich, szczególnie w południowej teatru.

Brytyjski wojskowy spotkał się z wieloma trudnościami w maksymalizacji wykorzystania republikańskiej frakcji. Brytyjski historyk Jeremy Black napisał: “W amerykańskiej wojny było jasne zarówno królewskich generałów i rewolucjonistów, że zorganizowana i znaczące działanie Loyalist wymagałoby obecności wojsk brytyjskich.” Na południu, korzystanie z lojalistów przedstawił brytyjski z “główne problemy strategicznego wyboru”, ponieważ podczas gdy konieczne było szeroko rozproszenie wojsk w celu obrony republikańskiej obszary, to uznano również, że istnieje potrzeba “utrzymania dużych sił skupionych w stanie” do zwalczania poważnych ataków ze strony wojsk amerykańskich. Ponadto Brytyjczycy zostali zmuszeni do zapewnienia, że ​​ich działania wojskowe nie “obrazić Loyalist opinii”, eliminując takie opcje jak próby “żyć w kraju”, niszczenie mienia do celów zastraszenia lub wywarcia nacisku na płatności od kolonistów (“kładąc je w ramach wkładu”)

Stany Zjednoczone Marine Corps zawdzięcza swoje korzenie instytucjonalnych do Continental Marines wojny, utworzoną w Tawernie Tun w Filadelfii, uchwałą Kongresu Kontynentalnego na 10 listopada 1775 roku, daty traktowane i obchodzony jako urodzin Marine Corps. Na początku 1776 r. armia Waszyngtonu miał 20.000 ludzi, z czego dwie trzecie zaciągnął się do Armii Kontynentalnej i innych obywateli państw trzecich w różnych milicji stanowych. Pod koniec rewolucji amerykańskiej w Pozycjonowanie 1783 roku, zarówno Continental Navy i Continental Marines zostały rozwiązane. O 250.000 mężczyzn był bywalców lub milicjantów dla rewolucyjnego przyczyny w ciągu ośmiu lat wojny, ale nigdy nie było więcej niż 90.000 ludzi pod bronią w jednym czasie.

Armie były małe europejskich standardów epoki, w dużej mierze można przypisać do ograniczeń takich jak brak proszku i innych logistycznych możliwości po stronie amerykańskiej. To był również trudny dla Wielkiej Brytanii do transportu wojsk na Ocean Atlantycki i one zależały od lokalnych dostaw że Patrioty starał się odciąć. Dla porównania, notatki Duffy że Fryderyk Wielki zwykle dowodził od 23,000 do 50,000 w walce. Obie wartości bledną w porównaniu do armii, które będą wystawieni w początku 19 wieku, gdzie formacje wojsk osiągnął lub przekroczył 100.000 ludzi.

Francuski zaangażowanie okazała się decydująca jeszcze drogie, jak to zrujnowany gospodarki Francji. francuskiej marynarki zwycięstwo w Chesapeake doprowadziło do oblężenia połączonych armii francuskiej i Continental że przymusowe drugą brytyjską armię do kapitulacji pod Yorktown w stanie Wirginia w 1781 roku . W 1783 r. Traktat Paryski zakończył wojnę i uznał suwerenność Stanów Zjednoczonych nad terytorium ograniczonym grubsza o to, co jest teraz Kanada na północy, Pozycjonowanie na południu Florydy, a rzeka Missisipi na zachodzie. Kiedy zaczęła się wojna , 13 kolonii brakowało profesjonalnej armii i marynarki wojennej. Każda kolonia sponsorowany lokalna milicja. Milicjantów lekko uzbrojony, nie miał trening, i zwykle nie mają mundury. Ich jednostki służył tylko przez kilka tygodni lub miesięcy na raz, nie chcieli podróżować daleko od domu, a tym samym były niedostępne przez dłuższy operacji, a brakowało szkolenia i dyscypliny żołnierzy z większym doświadczeniem. Jeśli prawidłowo stosowane, jednak ich liczba może pomóc kontynentalne armie przerastają mniejsze siły brytyjskie, jak w walkach z Concord, Bennington i Saratoga, a oblężenie Bostonu. Obie strony używany walkę partyzancką, ale Amerykanie skutecznie tłumione działalności republikańskiej, gdy brytyjscy bywalcy nie byli w obszarze

Francja, Hiszpania i Republika Holandii wszyscy potajemnie pod warunkiem zaopatrzenia, amunicji i broni do rewolucjonistów już na początku 1776 roku. Po wczesnym brytyjskiego sukcesu, wojna stała się patowa.Brytyjczycy wykorzystywali swoją przewagę morską do przechwytywania i zajmują amerykańskie nadmorskich miast, podczas gdy rebelianci w dużej mierze kontrolowane na wsi, gdzie 90 procent ludności żyła. Brytyjski strategia opierała się na mobilizowaniu republikańskiej milicji, i nigdy nie został w pełni zrealizowany.Brytyjska inwazja z Kanady zakończył w zdobyciu brytyjskiej armii w bitwie pod Saratogą w 1777 roku. Że amerykański zwycięstwo przekonać Francję do przystąpienia do wojny otwarcie na początku 1778 roku, balansując Pozycjonowanie wojskowej obu stron “siła. Hiszpania i Republika holenderska francusko-sojusznicy-też poszedł na wojnę z Wielką Brytanią w ciągu najbliższych czterech lat, grożąc inwazją Wielkiej Brytanii i poważnie testowania brytyjskie siły wojskowe z kampanii w Europie. Zaangażowanie w Hiszpanii doprowadziło do wydalenia brytyjskich wojsk z West na Florydzie, zabezpieczając amerykański południową flankę. Decydującym brytyjski morski zwycięstwo w ​​bitwie z Saintes udaremnione francuskich i hiszpańskich planów napędzają Brytanię z Karaibów, a wspólny francusko-hiszpański próbą uchwycenia brytyjskiej twierdzy Gibraltar również spowodowało podobnej klęski.

Wojna była wynikiem politycznej rewolucji amerykańskiej. Koloniści ocynkowane na całym stanowisku, że ustawa Pieczęć 1765, nałożone przez Parlament Wielkiej Brytanii, była niezgodna z konstytucją.Brytyjski Parlament nalegał miał on prawo do opodatkowania kolonistów. Koloniści twierdzili, że jako były brytyjskie podmioty, opodatkowanie bez reprezentacji była nielegalna. Amerykańscy koloniści utworzyli jednoczącą Kongres Kontynentalny i gabinet cieni w każdej kolonii, choć pozornie twierdząc, lojalność wobec monarchy i miejsce w Imperium Brytyjskiego.Amerykański bojkot bezpośrednio opodatkowane brytyjskiej herbaty Pozycjonowanie doprowadziło do Boston Tea Party w 1773 roku. Londyn odpowiedział kończąc samorządność w Massachusetts i oddanie go pod kontrolą armii brytyjskiej z General Thomas Gage jako gubernatora. W kwietniu 1775 Gage dowiedziałem się, że bronie były gromadzone w Concord i wysłał wojska brytyjskie do wykorzystania i zniszczenia. [10] Lokalna milicja, znany jako “Minutemen” konfrontacji żołnierzy i wymianie ognia (patrz: Battles of Lexington i Concord) . Po wielokrotnych próśb do brytyjskiej rodziny królewskiej interwencji z Parlamentem, jakakolwiek szansa na kompromis skończyła się, gdy Kongres został zgłoszony zdrajców na mocy dekretu królewskiego, a oni odpowiedzieli deklarowanej niezależności tworząc nowy suwerennego narodu zewnętrznego do Imperium Brytyjskiego, Stany Zjednoczone Ameryka, w dniu 4 lipca 1776 roku.