Na początku 1775 roku armia brytyjska składała się z około 36000 ludzi na całym świecie, ale wojny rekrutacja stale rosła ten numer. Wielka Brytania miała trudny czas mianowania ogólne oficerów, jednak. Ogólne Thomas Gage, dowódca wojsk brytyjskich w Ameryce Północnej, kiedy bunt rozpoczął, była krytykowana za zbyt łagodne (być może pod Pozycjonowanie wpływem swojej żony amerykańskiego). Ogólne Jeffrey Amherst, 1. baron Amherst odrzucił nominację na komendanta ze względu na niechęć do zajęcia stanowiska w konflikcie. Podobnie, admirał Augustus Keppel odrzucił polecenie, mówiąc: “Nie mogę wyciągnąć miecz w takiej przyczyny “.Hrabia Effingham publicznie dymisji, gdy jego 22-szy Pułk stóp została wysłana do Ameryki, a William Howe i John Burgoyne byli członkowie parlamentu, którzy sprzeciwiali wojskowe rozwiązania amerykańskiego buntu. Howe i Henry Clinton oświadczyła, że ​​nie chcieli oni udział w wojnie i były tylko rozkazy.

W trakcie wojny, Wielka Brytania podpisała traktaty z różnych państw niemieckich, które dostarczane około 30.000 żołnierzy. Niemcy składa się około jedna trzecia brytyjskich sił wojsk w Ameryce Północnej. Hesja-Kassel przyczynił więcej żołnierzy niż w jakimkolwiek innym państwie, a niemieccy żołnierze stał się znany jako “Hessians” do Amerykanów. Rewolucyjne głośniki wezwał niemieckich żołnierzy “zagranicznych najemników”, a oni są pogardzani jako takie w Deklaracji Niepodległości. Przez 1779 r., liczba brytyjskich i niemieckich oddziałów stacjonujących w Ameryce Północnej było ponad 60.000, choć były rozproszone z Kanady do Florydy.